TEST EPIKINOIA MAZI MAS
Πέμπτη 23 Ιανουαρίου 2014
Βούλγαρη, Αναστασία
| |||
|
Για εκείνη...
Έχω καιρό να νιώσω πως υπάρχω και αναπνέω
μάνα γιατί με γέννησες; Πες μου εγώ που φταίω;
Έχω καημούς να αισθανθώ, πόνους να αντικρίσω
και κάθε μέρα προσπαθώ μη τύχει και διαλύσω.
Πολλές φορές μου τόνιζες το "Αχ" στις αναμνήσεις
σε μια ζωή όλο βάσανα, τι θες να ξανά ζήσεις;
Μάνα από όταν με γέννησες όλοι έχουν απαιτήσεις
της κοινωνίας έχασα τις οδηγίες χρήσης.
Πως; Τι εννοείς; Πια ευκαιρία;
Όταν πάλευα με δαίμονες, χανόμουν στα θρανία,
είχα νιώσει την απόρριψη κι όλα ήταν μια απάτη
κάθε γέλιο, κάθε δάκρυ ήταν της θλίψης μου κομμάτι.
Μίζεροι
Kλείνω τα ματια να μη δω όσα έταξα στον εαυτό μου
που όλο κλαίει τελευταία και βουλιάζει στο πλευρό μου,
έστω για λίγο να αρνηθώ τι μίζερη μου οντότητα
τη σάπια που αγάπησα πικρή προσωπικότητα.
Όπου και αν κοιτάξω βλέπω μάτια βουρκωμένα
υπολείμματα μοναχα απ το χρόνο σβησμένα,
και όλοι εκείνοι που διπλα μου στάθηκαν
γίνανε φοίνικες και οι στάχτες σκορπίστηκαν.
Άραγε να φορέσω ακόμα μια μάσκα;
Ίσως να μη προφτάσω, τις αποκριες, το πάσχα,
και αν θα κλάψουν; Κανένας να μη κλάψει
η μονη ευχή που κάνω η ψυχή μου να πετάξει.
Για εμάς
Θα 'θελα να 'τανε ο κόσμος διαφορετικός
να 'χε λιγάκι κατανόηση να είν' υπομονετικός,
να σε αγαπάει όταν θα ανοίξεις τα χερια να αγκαλιάσεις
κι όχι όταν θα δείξεις να δικάσεις.
Να μη μαθαίναμε τη πάει να πει εξουσία
να μη βιώναμε καμια τρομοκρατία,
αντί για κλάμα να προσφέραμε ελπίδα
να απολαμβάναμε τη κάθε ηλιαχτίδα.
Θα ήθελα το πρωινό που θα χαράξει
στην αταξία του μυαλού να βάλει μια τάξη,
κι όταν τον άσο στο μανίκι μου θα 'χουν πετάξει
να 'ρθει ένας ξένος να μου πει, 'Εγώ είμαι εδώ, Εντάξει;'
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις
(
Atom
)