Kλείνω τα ματια να μη δω όσα έταξα στον εαυτό μου
που όλο κλαίει τελευταία και βουλιάζει στο πλευρό μου,
έστω για λίγο να αρνηθώ τι μίζερη μου οντότητα
τη σάπια που αγάπησα πικρή προσωπικότητα.
Όπου και αν κοιτάξω βλέπω μάτια βουρκωμένα
υπολείμματα μοναχα απ το χρόνο σβησμένα,
και όλοι εκείνοι που διπλα μου στάθηκαν
γίνανε φοίνικες και οι στάχτες σκορπίστηκαν.
Άραγε να φορέσω ακόμα μια μάσκα;
Ίσως να μη προφτάσω, τις αποκριες, το πάσχα,
και αν θα κλάψουν; Κανένας να μη κλάψει
η μονη ευχή που κάνω η ψυχή μου να πετάξει.
0 σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου